“ผู้นำ” ในวิถีประชาธิปไตย

“ผู้นำ” ในวิถีประชาธิปไตย

•    บุคคลที่ก้าวเข้ามา ในวิถีทางของการ ไม่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว สมควรอย่างยิ่งที่จะได้รับการแต่งตั้งเป็น “ผู้นำ" เพื่อดูแลคนมากมาย

•    รัฐนาวาใด นำโดยผู้นำที่กอปรด้วยปัญญา และสามัญสำนึก  ก็มีชัยไปกว่าครึ่ง รัฐนาวาใดนำโดยผู้นำไร้ปัญญาและขาดสติ โอกาสที่ความหายนะจะมาเยือน ก็มีมากกว่าครึ่ง
•    อุดมการณ์ผู้นำประเทศไม่ชัดเจน สังคมก็ปั่นป่วน ประชาชนก็วุ่นวาย
•    ในระบอบประชาธิปไตย บุคคลที่ได้รับการเลือก ให้ดำรงบทบาทผู้ปกครองประเทศ ไม่ควรสำคัญผิดคิดว่าตนเป็นใหญ่ อยู่สูงกว่าใคร ๆ แต่ควรสำคัญให้ถูกว่าตนเป็น “ผู้รับใช้ประชาชน”
•    ผู้นำประเทศ หากลืมไปว่า  เขาคือผู้รับใช้ของประชาชน เขาย่อมประพฤติตนเยี่ยงผู้กดขี่ และแสวงหาประโยชน์
•    จากประชาชนเสียเอง
•    ผู้นำที่มุ่งเพียงแค่ตอบสนองความต้องการของประชาชน เขาจะทำให้ประชาชนมีปัญหา  ผู้นำที่ดีต้องเป็น  “ผู้บรรเลงเสียงสวรรค์” ให้ประชาชนฟังด้วย

•    โลกนี้ต้องการผู้นำที่ “นำ” ทิศทาง มากกว่าผู้นำที่กระทำ “ตาม” ความปรารถนาของคนภายใต้เท่านั้น

•    ผู้นำควรถ่อมใจรับฟังเหตุผล แต่ขณะเดียวกันต้องทำหน้าที่ “ชี้นำ” และ “นำทาง” มิใช่เชื่อตามแรงกดดัน

•    จากประชามติตลอดเวลา

•    หากผู้นำประเทศยึดวาทะของอดีตประธานาธิบดี จอห์น เอฟ เคนเนดี้ ที่กล่าวว่า “อย่าถามว่าประเทศชาติ

•    จะให้อะไรแก่ท่านบ้าง แต่ควรถามว่าท่านจะให้อะไร แก่ประเทศชาติได้บ้าง” เป็นอุดมคติในการบริหารประเทศ ผู้นำนั้นคงสามารถสร้างวีรบุรุษแห่งความเสียสละเกิดขึ้นมากมาย ลดระดับความเห็นแก่ตัวลงได้มาก

คัดจากบทความจากส่วนหนึ่งของหนังสือ How to สุดยอดหนังสือ ข้อคิดเพือผู้นำ แห่งปี ของ ศาสตราจารย์ ดร. เกรียงศักดิ์ เจริญวงศักดิ์ (Profressor Kriengsak Chareonwongsak, Senior Fellow at Harvard University's Center of Business and Government and an Associate)